یکی ازمحبّان اهل بیت می گفت:چرا بعضی ها به جای داد و فغان درماه محرم دنبال چون وچرا می گردند؟ 

گفتم:همه مثل شما با دل به محرّم وارد نمی شوند٬ می خواهند با عقل ناقص بشری عمل معصوم را ریشه یابی کنند. البته اگرازعمق جان واوج محبّت به جریان کربلا نگاه کنیم صحنه؛ صحنه وصال عاشق به معشوق است٬ چون درک وعقل ما این رابطه را با حوادث کربلا وشام هم سنخ نمی بیند٬ لذا یا گریه وزاری می کند یا عقل گرایی، کاری که همیشه درامورخود می کنیم٬ چون زمان حال وجزء را می بینیم، درحالی که کربلا تا روز قیامت به بشریّت رسم عاشقی و رسم دین داری وتقوی آموزش می دهد.

تمام صحنه های کربلا نمایشگاه عواقب واثرات باتقوایی وبی تقوایی است.

کربلاآموزشگاه تقواست.

کربلا می آموزد برای اثبات محبت ووصال به معبود یکتا ٬تا فدا کردن علی اصغروحمله به خیمه ها واسارت ناموس وذریه پیامبرخدا وقلم  شدن دست برادری مثل عباس و...را باید پذیرفت، ازاین جهت بود که هرچه به شهادت نزدیک ترمی شد چهره اباعبدالله نورانی تروبرافروخته ترمی شد.

یکی ازاولیا خدامی گفت:"جریان عاشورا را(ازبعدعرفانی) مردم تاب ندارند والامی گفتم و می خندیدند."البته راست می گویند تماشای لحظه وصال بسیاردیدنی است، اما باید چشید تا فهمید.