لَمّا عُوتِبَ عَلى تَصْییرِهِ النّاسَ اِسْوَةً فِى الْعَطاءِ مِن غَیْرِ تَفضیلِ اُولِى السّابِقاتِ وَ الشَّــرَفِ

وقتى با تندى به او گفتند که چرا در تقسیم بیت المال میان همه مساوات مى کند و سابقه و شرافت افرادرا در نظر نمى گیرد؛فرمود:

اَتَأْمُرُونّى اَنْ اَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فیمَنْ وُلِّیتُ عَلَیْهِ؟! آیا به من امر مى کنید تا با ستم کردن در حق کسانى که بر آنان حکومت دارم پیروزى بجویم؟!

وَ اللّهِ لا اَطُورُ بِه ما سَمَرَ سَمیرٌ، وَ ما اَمَّ نَجْمٌ فِى السَّماءِ نَجْماً. به خدا سوگند تا شب و روز مى آید و مى رود، و ستاره به دنبال ستاره حرکت مى کند دست به چنین کارى نمى زنم.

لَوْ کانَ الْمالُ لى لَسَوَّیْتُ بَیْنَهُمْ فَکَیْفَ وَ اِنَّمَا الْمالُ مالُ اللّهِ! اگر مال از خود من بود همه را در پرداخت کردن برابر مى داشتم تا چه رسد به اینکه مال، مال خداست!

اَلا وَ اِنَّ اِعْطاءَ الْمالِ فى غَیْرِ حَقِّهِ تَبْذیرٌ وَ اِسْرافٌ، وَ هُوَ یَرْفَعُ بدانید که پرداخت مال در غیر موردش تبذیر و اسراف است، و این کار شخص را در دنیا

صاحِبَهُ فِى الدُّنْیا وَ یَضَعُهُ فِى الاْخِرَةِ، وَ یُکْرِمُهُ فِى النّاسِ وَ یُهینُهُ سربلندى مى دهد ولى در آخرت موجب سرشکستگى است، او را در دیده مردم باارزش اما نزد

عِنْدَ اللّهِ. وَ لَمْ یَضَعِ امْرُؤٌ مالَهُ فى غَیْرِ حَقِّهِ وَ لا عِنْدَ غَیْرِ اَهْلِهِ اِلاّ خداوند خوار مى کند. کسى مالش را در برنامه غیر حق و نزد غیر مستحق صرف نکرد مگر اینکه خداوند

حَرَمَهُ اللّهُ شُکْرَهُمْ، وَ کانَ لِغَیْرِهِ وُدُّهُمْ، فَاِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ یَوْماً او را از سپاسگزارى همان مردم محروم کرد، و محبّتشان متوجه غیر او گشت، و اگر روزى قدمش بلغزد

فَاحْتاجَ اِلى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَدین، وَ اَلاَْمُ خَلیل. و به یارى آنان نیازمند شود همان مردم بدترین دوست و پست ترین رفیق خواهند بود.