عشق شهید عباس بابایی به امام حسین علیه السلام
تا آن روز فرمانده پایگاهی را ندیده بودم که این طور عزاداری کند. پای برهنه بین سربازان و پرسنل، بدون این که کسی او را بشناسد.
سرلشکر خلبان شهید عباس بابایی ارادت خالصانه ای به سرور شهیدان داشت.
یکی از نزدیکان وی می گوید از ساختمان عملیّات که بیرون آمدیم، راننده منتظر بود، امّا عبّاس به او گفت ما پیاده می آئیم شما بقیه بچّه ها را برسانید.
دنبالش راه افتادم. جلوتر که رفتیم صدای جمعیّت عزاداری شنیده می شد، عبّاس گفت برویم به دسته عزاداری برسیم.
به خودم آمدم و دیدم عبّاس کنارم نیست. پشت سر من نشسته بود روی زمین. داشت بند پوتین هایش را گره می زد و بعد آن را آویزان گردنش کرد. عبّاس وسط جمعیّت رفت و شروع کرد به نوحه خواندن و سینه زدن.
جمعیّت هم سینه زنان و زنجیرزنان راه افتاد به سمت مسجد پایگاه.
تا آن روز فرمانده پایگاهی را ندیده بودم که این طور عزاداری کند. پای برهنه بین سربازان و پرسنل، بدون این که کسی او را بشناسد.
عضو عضو پیکرم پیوسته گوید یا حسین تا برات کربلایم را کند امضاء حسین
هم دلم را برده با خود در کنار قتلگاه هم دو چشمم را کرده از اشک و خون دریا حسین
با همین پرونده سنگین و این بار گناه می خرد ما را در این دنیا و آن دنیا حسین
از سنین کودکی پوشیده ام رخت سیاه ریختم اشک و زدم بر سینه، گفتم یا حسین
غم مخور گر روز محشر گم شدی در بین خلق هر کجا باشیم ما را می کند پیدا حسین
من که از روز ولادت کربلایی بوده ام دوست دارم وقت مردن هم بگویم یا حسین
کعبه و رکن و مقام و زمزم من کربلاست از حسینم در حسینم با حسینم یا حسین
نقل از کتاب شور حسنی چه ها می کند، حسین نظری، صص 84-85 نشر دارخوین اصفهان
ثبت شده توسط
:
منصوره وطنی