تازه، وارد نوزده سالگی شده ام. در حالی که ابتدای جوانی ام و باید با شور و نشاط باشم، امّا بی حال، سرشکسته، ناامید و خلاصه پوچ. رشتۀ تحصیلی ام مهندسی است و علاقۀ زیادی به فلسفه و کلام دارم. دوست دارم قرآن بخوانم؛ ولی نمی خوانم. در خانواده کسی را ندارم که با او درد دل کنم. در انزوای مطلق قرار گرفته ام و همیشه افکار پوچی در ذهنم می پرورانم. دوست خوبی ندارم. به من نگویید برو دوست خوب پیدا کن که نیست و اگر دوستی هست، در رفتار خود، خشک یا بی بندوبار است. تنهای تنها هستم. روزهایم همه تکراری شده و اراده ام کاملاً سرکوب شده است. لطفا راهنماییم کنید.

اوّلاً: توصيه می شود در هر رشته اي که مشغول هستيد، تحصيل کنيد تا موفق شويد؛ امّا مهم تر آن است که خوب درس بخوانيد و از وقت خود به خوبي استفاده کنيد.

ثانياً: شما با خدا رفاقت کنيد و بدانيد که اگر يک قدم به سوي او برداريد، او صد قدم به سوي شما خواهد آمد. رفاقت با خداوند هم، با ارتباط با او و انجام واجبات و مستحبات و با اجتناب از گناه حاصل می شود.

اگر چنين کنيد، نماز شما و عبادت شما به مکالمه و معاشقه با خداوند بدل می شود و خواهيد ديد که خداوند متعال بهترين دوست شما است.

ثالثاً: شما بايد در اجتماع باشيد و با مردم زندگي کنيد و از حالت انزوا که نتيجه اي جز افسردگي و خمودگي ندارد، دوري کنيد.

رابعاً: بدانيد وسوسۀ فکري داريد و خطرناک است و باید با بي تفاوتي نسبت به افکار خود و جدّي گرفتن رشته اي که مشغول آن هستيد و ارتباط جدّي با خداوند متعال، به واسطۀ ترک معصيت، خود را شفا بدهيد.